Laïs

Na een weekend hard klussen was het goed uitblazen bij een concert van Laïs, tenminste, dat was de bedoeling. Samen met hem, hunnie (minus 1) en de Portugese en Poolse afdeling van het GLH stonden we helemaal klaar in Tivoli. Ik had een uitgebreid PR-beleid gevoerd deze week en dat mocht wel even beloond worden vond ik.

Het voorprogramma vond ik persoonlijk zelf vrij suf. Nogal veel van hetzelfde en niet speciaal muziek waar je vrolijk van wordt. Apart bandje. Ik denk dat ze al een stuk leuker zouden zijn geweest als ze hun ogen open deden. Na lang wachten (daar kan ik ook wel weer een blog over volschrijven, want wáárom moet dat altijd zo lang duren bij een concert, zijn artiesten zo totaal tijdloos? Ze kunnen toch ook een uur eerder beginnen met klaarzetten-omkleden-doorlopen en dan wél op tijd beginnen? Maar goed, dat schijnt blijkbaar zo te horen en dan is het natuurlijk heel dom van mij om dat niet te snappen) kwam Laïs eindelijk het toneel opgehuppeld. In een soort witte prinsessenjurkjes begonnen ze te zingen. Alleen was hun muziek niet meer zo zoet als hun witte jurkjes. Harde achter(voor)grondmuziek, geschreeuw (wel driestemmig overigens) en een hoop lawaai. Niet meer zoals de Laïs van vroeger. En nu heb ik niks tegen bands die een beetje met hun tijd meegroeien en eens wat nieuws proberen, maar dit was wel een complete U-turn. Dit was niet meer de Laïs die ik leuk vond, die zich juist onderscheidde door hun typische driestemminge geluid, dit was gewoon mainstream hardrock geschreeuw. En daar houd ik nie van nie. Laïs, jullie zullen hier ongetwijfeld een heel breed en nieuw publiek mee aanboren en het zal internationaal gezien een erg slimme zet zijn, maar bij mij stopt het hier, sorry.

Aan alle ex-fans, die gister samen met mij hevig werden teleurgesteld en nu in een diep gat gaan vallen: probeer Mama Roux eens.