Laïs

Na een weekend hard klussen was het goed uitblazen bij een concert van Laïs, tenminste, dat was de bedoeling. Samen met hem, hunnie (minus 1) en de Portugese en Poolse afdeling van het GLH stonden we helemaal klaar in Tivoli. Ik had een uitgebreid PR-beleid gevoerd deze week en dat mocht wel even beloond worden vond ik.

Het voorprogramma vond ik persoonlijk zelf vrij suf. Nogal veel van hetzelfde en niet speciaal muziek waar je vrolijk van wordt. Apart bandje. Ik denk dat ze al een stuk leuker zouden zijn geweest als ze hun ogen open deden. Na lang wachten (daar kan ik ook wel weer een blog over volschrijven, want wáárom moet dat altijd zo lang duren bij een concert, zijn artiesten zo totaal tijdloos? Ze kunnen toch ook een uur eerder beginnen met klaarzetten-omkleden-doorlopen en dan wél op tijd beginnen? Maar goed, dat schijnt blijkbaar zo te horen en dan is het natuurlijk heel dom van mij om dat niet te snappen) kwam Laïs eindelijk het toneel opgehuppeld. In een soort witte prinsessenjurkjes begonnen ze te zingen. Alleen was hun muziek niet meer zo zoet als hun witte jurkjes. Harde achter(voor)grondmuziek, geschreeuw (wel driestemmig overigens) en een hoop lawaai. Niet meer zoals de Laïs van vroeger. En nu heb ik niks tegen bands die een beetje met hun tijd meegroeien en eens wat nieuws proberen, maar dit was wel een complete U-turn. Dit was niet meer de Laïs die ik leuk vond, die zich juist onderscheidde door hun typische driestemminge geluid, dit was gewoon mainstream hardrock geschreeuw. En daar houd ik nie van nie. Laïs, jullie zullen hier ongetwijfeld een heel breed en nieuw publiek mee aanboren en het zal internationaal gezien een erg slimme zet zijn, maar bij mij stopt het hier, sorry.

Aan alle ex-fans, die gister samen met mij hevig werden teleurgesteld en nu in een diep gat gaan vallen: probeer Mama Roux eens.

Pimp Sara's kamer

Afgelopen weekend is er heel hard geklust in het GLH. Sara heeft haar kamer geschilderd en van een nieuw vloertje en gordijnen (laten) voorzien én weer opnieuw ingericht. En dat (bijna) allemaal in 1 weekend, wow! Hieronder een sfeerimpressie:
Ik schijn een dwangmatige voorkeur te hebben voor het schilderen van plafonds, randjes, achter verwarmingen en kozijnen (muren zijn zo 2006!). Heb ik ook bijna allemaal gedaan dit weekend. Hier in actie met het plafond.

Floris de schilder alias laminaatlegger alias allesrepareerder alias inboedel.

Sara aan de schilder en GEEL werd het! Om goed in de stemming te komen hebben we Coldplay erbij gedraaid :-).

En dit is het eindresultaat na 1 weekend hard werken!

En dit houd je er aan over op de voorzolder: rommel!

Foto's plakken

Als ik op een zaterdagavond niks beters te doen heb, zoals notulen uittypen, KAK-brieven schrijven en meer van dat soort belangrijke zaken, dan ga ik nog wel eens foto's plakken. Dat is al een heeeeele tijd niet gebeurd. Ik heb dan ook heeeel veel foto's.

Na twee jaar vond ik het wel eens tijd worden mijn China-foto's in te plakken. Ervanuitgaande (vanaf heden is dat één woord) dat ik mijn foto's heel georganiseerd in mijn foto-doos had gestopt, zette ik alles op de tafel klaar. Klein detail was dat mijn China-foto's niet in mijn foto-doos zaten. Ik heb heel hard zitten lachen om festival-foto's van Haguenau -wat waren we nog JONG!-, foto's van tig vakanties terug -ook nog niet ingeplakt- en het leukste: een heleboel debiele tussendoor-foto's, waarvan ik het bestaan allang vergeten was, die wel in de foto-doos zaten. Maar, nog steeds geen China-foto's. Misschien in een andere foto-doos-look-a-like-doos. Daar heb ik er gelukkig nog 7 van, dus dat scheelt. Alle dozen doorgegraven, kasten opengetrokken, maar wat ik ook vond, géén foto's. Ik had al bijna alles weer opgeruimd (lees: van de tafel afgeveegd) en de tv aangezet, toen ik nog één keer onder mijn bed ging kijken. En daar lag een Broese-tasje. Het leek me een half jaar geleden zo handig om alle foto's, knipsels etc. van China in één tasje te stoppen, had je het lekker handig bij elkaar. Dus. Anderhalf uur later ben ik dus eindelijk begonnen met foto's plakken. Dat ik ondertussen al weer zit te internetten is bijzaak.

Moralen van het verhaal: 1. ik heb niet de genen van mijn moeder, wat organisatie betreft. 2. en alweer wordt bewezen dat dingen die kwijt zijn nog steeds het beste onder mijn bed zijn terug te vinden.

Ik wil dan ook eenieder van harte uitnodigen eens onder mijn bed te komen schatgraven, je vindt er meer dan je denkt.

En of er weer eens iemand met een huisstofmijt-kattenallergie langs wil komen, want dan ruim ik tenminste weer eens grondig mijn kamer op.

Voor om te juichen

Ik werk al een half jaar hier met een contract tot aan het einde van het jaar. Bij gelijkblijvende financiering zou dat verlengd worden (want WMO en veranderingen in de financiering van de zorg enzo, blabla, dus de financiering voor 2008 was nog erg onzeker).

Aangezien ik al 2 contracten binnen deze organisatie heb gehad voor tiepmiepenwerk en mijn huidige werk contracttechnisch binnen die organisatie valt, mocht ik wettelijk gezien na mijn huidige contract geen nieuw tijdelijk contract meer krijgen, alleen een contract voor onbepaalde tijd. En das net even een stapje meer dan nog een keer een jaarcontract (want onzekere financiering op de lange termijn). Of ik zou er drie maanden uit moeten en dan weer opnieuw aan een serie van 3 tijdelijke contracten beginnen. Het was dus een beetje een kwestie van erop of eronder. Lastig, onduidelijk & lange tijd niet zeker.

Vandaag was het dat echter wel. Het was erop: ik heb een contract voor onbepaalde tijd gekregen.

(whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!! :-))

Voor om te lachen

http://icanhascheezburger.com/