Inmiddels is het al wel 2 weken later, maar ik kan het, na alle frustraties die ik al her en der heb geuit, niet maken om dit compleet aan mijn blog voorbij te laten gaan. Ik heb het over Orpheus, het optreden in Orpheus, óns optreden in Orpheus, in het nieuwe hippe, verbouwde Orpheus.
Allereerst en vooropgesteld: het was heel erg leuk, het is fijn te ontdekken dat het nog steeds een ontzettende kick geeft om op het toneel te staan, even alle 'macht' te hebben over de donkere niet-zichtbare zaal, even alle aandacht te krijgen en op een fijne manier in het midden te staan. En geweldig dat dat ook kan met een hele nieuwe (uitgedunde) groep, die in een hele korte tijd enorm veel heeft bijgeleerd (waarvoor complimenten, zo snel heeft zelfs de oude groep niet een choreografie neergezet met zoveel nieuwe mensen erin!). Erg leuk dat je dan achteraf complimentjes krijgt dat 'je zo bent gegroeid op het toneel', fijn fijn fijn om te horen!!
Wat mij eigenlijk tegenviel aan het geheel (en lieve lezers, daar zaten jullie, gezien de aankondiging, toch op te wachten), is de oude groep. Of eigenlijk: de oude groep die er niet was en er had moeten zijn. Vorig jaar aan het eind van het seizoen was het 'geweldig' dat wij wel doorgingen en zouden ze 'absoluut met de hele groep' komen kijken naar ons eerste optreden, want daar waren ze erg benieuwd naar... Ik heb veel mensen gezien in Orpheus, maar geen oude groepsleden (op lieve Lucie de kostuum-juf na, maar dat is anders). En dat viel me best tegen van ze... Dat heeft me aan het nadenken gezet over de oude groep. Tuurlijk, ik heb het ontzettend leuk met ze gehad en ik heb een geweldige tijd gehad in de 'oude' demo, maar merk nu dat er misschien al die tijd wel een soort sfeertje hing van 'wij hebben ons hoogtepunt gehad, we maken nog een tijdje lol met z'n allen, maar het zal nooit meer zo leuk worden als het was'. Heb het al die 2 jaar nooit zo bewust gemerkt, af en toe in opmerkingen, die dan standaard met 'ja vroeger, toen jullie er nog niet bijzaten...' begonnen. En vooral het laatste jaar (de laatste maanden) doordat mensen aangaven te willen stoppen, of zelfs echt stopten, met het stoppen van de dansleiding als hoogtepunt.
En ondanks dat ik ontzettend veel verdriet heb gehad om het stoppen van al die leuke mensen, met allemaal hun eigen leuke (lees: vieze) eigenaardigheden en het verdwijnen van drie-kwart van het repertoire en -niet geheel onbelangrijk- het verdwijnen van bijna alle mannen (ook wel gekoppeld aan het repertoire), merk ik dat ik nu wel in een groep zit die verder wil, die niet wil stoppen, die alles leuk vindt, nieuwe dingen wil opzetten, oude dingen wil aanpakken... Kortom, een groep die nog ontzettend gemotiveerd is en ik heb ontdekt dat dat mijn plezier in het dansen ontzettend veel goed heeft gedaan. En ondanks dat ik in eerste instantie vond dat de groep alleen maar 'achteruit' was gegaan, is de groep daar enorm op vooruit gegaan en is eigenlijk stiekem mijn eigen motivatie misschien wel hoger dan al die 2 jaar bij elkaar met de oude groep (al weet ik zelf nog niet helemaal wat ik er van vind en of ik dat wel toe durf te geven...).
Tot zover de demo.
