Na geruime tijd heb ik weer eens wat toegevoegd aan mijn top 10 der dingen die niet noodzakelijker wijs bijdragen aan het verbeteren van mijn levensgeluk, te weten 'nieuwe lampjes in de keukenspotjes wringen'.
Nadat ik gister heel voortvarend met stofzuiger en vuilniszak onder mijn bed was gekropen, leek een lampje vervangen peanuts. Het lampje lag immers al een paar dagen klaar in de keuken. Dit was echter niet helemaal het geval, want het was een K-klus. Het lampje zelf ging dan nog wel (wel iets meer prutsen, want: halogeenlampje), maar bij het indraaien kwam meteen het hele spotje van het plafond afzetten. Echte Utrechtse degelijkheid, die keuken van ons.
'Ach', dacht ik toen optimistisch, 'dan draaien we die er gelijk even weer goed in'. Zo gezegd. Schroevendraaierset van di pappa erbij gepakt en ook nog in één keer de goede schroevendraaier. Omdat het eerste laagje van het plafond slechts uit een gipsplaatje bestaat, leek mij daar wel door heen te schroeven. In theorie klopt dat zeker, in de praktijk ook wel, maar niet boven je hoofd zonder licht en eigenlijk een hand te weinig. Na een kwartier grondig vloeken en zes extra gaten in het plafond besloot ik dat hangende spotjes eigenlijk ook best heel erg 2009 zijn. En een stuk beter voor mijn levensgeluk.
