De meeste mensen gaan niet voor hun lol naar het RIAGG. De mensen die er heen gaan vinden hun reden van langskomen doorgaans vrij vervelend. Dat weet ik. En gedurende de anderhalf jaar dat ik er rondloop, heb ik al een hoop van dat soort 'niet zo leuke langskom-redenen' gehoord. Rot voor die mensen, echt rot, maar ik kon er zelf goed mee omgaan. Als ik om 5 uur de deur achter mij dicht liet trekken (automatische deur ;)) was ik die verhalen weer kwijt en was ik weer met mezelf bezig.
Gister hoorde ik een verhaal dat nog wel even met mij mee naar buiten ging. Tot ver na 5-en zelfs.
In het voorjaar van 2005 zat er een meisje bij mij in de KOPP-groep. Dit meisje was bijna 9 en wist dus al vrij veel van 'het echte leven'. Iets te veel als je het mij vraagt. Al vanaf het eerste moment had ik wel wat met dit meisje. En zij met mij. Ze kwam altijd naar mij toe en vertelde mij dingen die ze bij andere groepsleidsters niet losliet. Over haar vader, die aan kanker was overleden toen zij 7 was. En dat ze haar vader zo miste. Over haar moeder die een alcoholverslaving had en waar ze eigenlijk best wel bang voor was.
Tragisch natuurlijk dat je weet dat je aan kanker zult overlijden en dat je enige dochter achterblijft bij haar alcoholverslaafde moeder. En die alcoholverslaving werd na het overlijden van haar vader natuurlijk alleen maar heviger. Het meisje werd bij haar moeder weggehaald en in een pleeggezin geplaatst. Verre van ideaal natuurlijk, maar voor het meisje op dat moment het beste. Het meisje voelde zich wel thuis in het pleeggezin en zag haar moeder eens in de twee weken. Ze werd 9 en ging naar een andere KOPP-groep, waar oudere kinderen in zaten. Maar telkens als ze in het gebouw was, probeerde ze een glimp van mij op te vangen, of kwam ze even zwaaien. En als ik wist dat zij KOPP-groep had, liep ik altijd even langs.
Gister hoorde ik dat haar moeder tijdens een etentje met haar vriend in elkaar was gezakt. Dood. Ze had zichzelf letterlijk kapot gezopen. En toen moest ik weer aan dat meisje denken. Dat al op veel te jonge leeftijd wist wat kanker was, en een alcoholverslaving. Kinderen horen dat niet te weten. En kinderen horen al helemaal niet te weten wat doodgaan van je ouders betekent.
Vandaag kwam Marieke Pellens ons Iers geven. Leuk! Van tevoren wil ik wel altijd gewoon dood, zeker bij het idee van de spierpijn achteraf (Niet Over Nadenken). Maar als je bezig bent is het wel gewoon fijn en leuk en vooral goed om weer eens een deskundige te laten meekijken & meedoen! En eigenlijk vind ik Iers altijd best wel heel leuk (in tegenstelling tot Joanne, haha!). En nog eigenlijker vind ik dat ik het helemaal niet slecht deed vandaag, op wat leuke grapjes na :-).
(klein detail is dat ondergetekende ook niet een helemaal optimaal humeur had ;-))
Maar: ze heeft de muts op de foto wel de hele dag opgehouden!