Waarom alleen naar Australië gaan mijn beste idee ooit was

Anderhalve maand geleden, op een zondag in december, schreef ik op deze weblog dat ik naar Australië zou gaan. Vooral het tweede deel van 2013 had in het teken gestaan van plannen en regelen voor deze reis. Ok, naast natuurlijk gewoon werken, dansen en andere gezelligheid :). Niet lang na deze eerste post in december vertrok ik daadwerkelijk naar Australië. Ik had er oprecht enorm veel zin in, maar er zijn, zeker zo vlak voor mijn vertrek, ook echt momenten geweest dat ik dacht 'waar ben ik aan begonnen?' Gelukkig waren dit altijd momenten, meer reken maar dat ik het spannend heb gevonden om écht in mijn eentje op reis te gaan! Niet lang daarna verschenen op deze weblog met enige regelmaat blije berichten met nog blijere foto's: foto's van alle mooie plekken die ik in Australië bezocht en een hoop selfies. Ik vond het leuk 'het thuisfront' op deze manier op de hoogte te houden en vond het een fijn idee dat iedereen hier zo op de hoogte was van alles wat ik uitvrat aan de andere kant van de wereld :). Toch was het ook altijd wel even puzzelen bij het schrijven van blogs: ik had niet overal wifi, ik wilde natuurlijk ook nog andere dingen doen dan blogs typen en uploaden, ik moest vaak kiezen uit veel te veel foto's en de verhalen die ik typte waren maar een fractie van alles wat ik had meegemaakt!

En dat tekent ook wel een beetje hoe mijn trip is geweest: ik heb zo ontzettend veel leuke, mooie, nieuwe, geweldige dingen gezien en gedaan! Natuurlijk had ik van tevoren een uitgebreide planning gemaakt van mijn reis, had ik nagedacht over wat ik wilde zien en doen en had ik hostels en tours geboekt. Ik wíst dat ik niet alleen naar Australië ging omdat het zo'n fijn land is om te zijn, maar ook omdat er zoveel hele verschillende mooie dingen zijn! Ik had een aantal dingen die ik altijd nog eens wilde zien in Australië al een paar jaar op mijn lijstje staan en die dingen heb ik in deze reis allemaal kunnen doen! Toch had ik voordat ik op deze reis vertrok nooit durven dromen dat ik het zo ontzettend gaaf zou gaan hebben als dat ik het heb gehad. Natuurlijk had ik een toffe januari-maand ingepland... maar ik had niet verwacht dat het zó bijzonder zou zijn als dat het is geweest.

Het begon al met alle mooie dingen in Australië. Al tijdens de tour in Tasmanië dacht ik: raken de mooie dingen dan nooit op? Reden we op dag 1 al door schitterende landschappen en deden we een mooie wandeling, de rest van de tour zagen we regenwoud, schitterende stranden, zandduinen en deed ik ook nog eens heel veel enge dingen! En dat allemaal in 1 tour! Ik herinner me dat ik op dag 2 van deze tour bovenin het stapelbed lag op de kamplocatie en nog niet direct kon slapen. Ik was erg moe, maar mijn hoofd had nog even tijd nodig om alles van die eerste 2 dagen tour te bevatten. En tegelijk waren die twee dagen ook al enorm fijn geweest en had ik geen van de dingen die we toen hadden gedaan willen missen. Al deze gave dingen doen in een relatief korte tijd hadden we wel moe gemaakt, maar absoluut niet uitgeput. Ze gaven me juist ook een enorme stoot energie, en het idee van 'écht voelen dat je leeft' en daar op dat moment het maximale uithalen. Het voelde of er een soort stuiterbal in mijn buik zat, die bij elk nieuw of mooi ding weer begon te stuiteren en luikjes in mijn hoofd opentrok die normaal gesloten blijven. En dat gevoel is gebleven, de hele reis. Al mijn manische selfies, mijn tomeloze liedjes-zing energie in de tourbussen en mijn gehuppel door alle mooie plekken door Australië: het was niet alleen maar 'kijk mij eens even hier zijn allemaal', maar het was vooral ook een heel blij gevoel dat in mij zelf zat. Het grappige was dat het er óók was als ik ergens alleen was. Het was niet alleen maar een manier om aan anderen te laten zien hoe leuk ik het vond, het was iets dat er dus was zonder dat daar anderen bij waren. Iets dat écht van mij was. Dat gevoel heeft mij, los van alle fantastische dingen die ik heb gedaan en los van alle lieve mensen die ik heb ontmoet, enorm veel vertrouwen gegeven en heel veel doen groeien. Het gevoel dat ik helemaal zelf deze reis had gepland, zelf naar de andere kant van de wereld kon reizen, zelf dingen kon regelen, zelf tours kon doen, zelf nieuwe vriendschappen kon sluiten en zelf kon gaan doen wat ik leuk vond, zonder een concessie te doen... wow! Vooral het idee dat ik écht kon genieten van de dingen die ik meemaakte, ook als was ik alleen op reis. Van dat gevoel word ik heel gelukkig! Dat gevoel zorgde er al heel snel voor dat ik me niet meer eenzaam heb gevoeld, waar en met wie ik ook was en hoe goed ik iemand wel of niet kende. Nou heb ik me sowieso nooit écht eenzaam gevoeld, al moest ik de eerste dagen in Melbourne wel wennen aan 'alleen' op reis zijn en dus ook echt zelf mogen beslissen hoe ik mijn dagen in zou gaan vullen. Maar toen ik na een paar dagen mensen leerde kennen, liep dat de rest van mijn reis heel soepel. Het is leuk om te zien hoe je met heel verschillende mensen toch snel op een zelfde soort golflengte zit, omdat je net als deze mensen ook op reis bent door het geweldige Australië. Je maakt veel dezelfde dingen mee en zit in dezelfde 'reis-vibe'. Grappig dat je daardoor met mensen die je nog maar een paar dagen kent over van alles kunt praten en het meteen samen gezellig kunt hebben!

Tuurlijk heb ik ook wel k*t-momenten gehad de afgelopen maand: dat ik even niet stuiterde omdat ik me niet lekker voelde of even een uit de hand gelopen ochtendhumeurtje had. Maar, eerlijk waar, deze momenten waren zeldzaam. Ik denk dat ik ze op de vingers van 1 hand kan tellen en dan misschien nog wel wat vingers overhoud ook. En dan nog: ik was in Australië! Ik had zomaar een maand bonus-zomer met fantastisch mooi weer, gave dingen en geweldig reisgezelschap. Dan kón ik ook gewoon niet lang grumpy blijven...

Waar ik het meest grumpy van werd was mijn terugkomst in Nederland. Op het vliegveld in Sydney heb ik al mening 'traantje weggepinkt' (understatement) omdat ik weer naar huis moest maar écht nog niet wilde. Ook terug in Nederland moet ik weer erg wennen. Het is zo gek om te beseffen dat ik niet meer in Australië ben en 'ineens' van die fantastische januarimaand weer in een gewone februarimaand in een Nederlandse winter ben terecht gekomen. En dat zal nog best even tijd nodig hebben, denk ik zo. Ik vind het leuk om iedereen weer te zien en mijn verhalen te vertellen (hoewel de meesten dankzij deze blog al goed op de hoogte zijn :)), tegelijk is dat ook lastig. Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe deze reis écht voor mij is geweest, hoeveel ik er ook over zeg. Ik zou haast zeggen: dat begrijp je alleen als je het zelf hebt meegemaakt. Maar omdat ik van zulke uitspraken altijd een beetje jeuk krijg, zeg ik het maar niet te hard...

Het moge duidelijk zijn, na al mijn verhalen, foto's en manische updates dat ik het écht écht écht heel fijn heb gehad in Australië! Mijn reis heeft heel veel herinneringen opgeleverd die ik de rest van mijn leven meeneem en waar ik nog vaak met een grote glimlach aan terug zal denken. Om nog maar niet te spreken over die honderden foto's, alle nieuwe facebookvrienden en mensen over de hele wereld waar ik nog dagelijks mee app. En het zal jullie vast niet verbazen dat er alweer een volgende Oz-trip in de planning zit... Ik dacht zelf aan zomer 2015... Ik houd jullie op de hoogte!

Sydney!

De dagen na de Blue Mountains moest Nicolette weer gewoon aan het werk, voor mij tijd om Sydney in te gaan! Noemde ik deze stad drie en een half jaar gelden al 'de leukste stad van de wereld' (ok, op Utrecht na dan, haha!), dat gold nu nog steeds! Met als bijkomend voordeel dat ik nu in de ZOMER in de leukste stad van de wereld was! Als ik de foto's op mijn camera terug kijk, lijkt het alsof ik alleen maar op de ferry heb gezeten, manisch door Darling Harbour heb gelopen en het Opera House op de foto heb gezet. Ehm... dat was ook wel een beetje zo :). Maar hoe leuk was dat!

Omdat het me de dag ervoor een enorm goed idee leek om voor iets teveel geld een mymulti (OV-kaart voor Sydney) van een Duitse toeriste over te kopen, had ik natuurlijk een goed excuus om ELKE keer met de ferry naar het centrum te gaan :) Vanaf het water had je wel het beste uitzicht op Sydney!  

Ik ging ook nog de stad in, om rond te lopen, met open mond omhoog te staren en lekkere dingen te eten :)  

Ik ging nog een middag naar Bondi Beach, geheel zelfstandig met de bus en met uitstaps bij de goede halte ook nog :) Toen Nicolette vrij was van haar werk kwam ze ook naar Bondi en zo hadden we een hele zomerse middag op het strand!  

Op de terugweg naar huis hebben we nog even 'Sydney by Night' vastgelegd, gewoon omdat we er toch waren (wiiiii!!):  

Op de vrijdag ging ik Heel Erg shoppen en daarna bijkomen in de Botanic Gardens. Daar was tenminste geen pinautomaat om nog meer geld uit te geven, maar daar waren wel leuke vogels (met rugnummers). Maar niet voordat ik nog een selfie bij het Opera House had gemaakt natuurlijk :)  

In de Botanic Gardens maakte ik een schaduw-selfie met mijn shopaanwinsten: Toen Nicolette op vrijdag klaar was met werken en met borrelen met haar collega's, gingen we samen naar de volgende borrel: een borrel voor Nederlanders in Sydney. Ik woon dan wel niet in Sydney, maar ben wel Nederlander, dus ik mocht mee! Grappig om na een maand ineens weer omringd te zijn door allemaal 'Dutchies'. Er was Grolsch en er waren kroketten (OMG!), maar wel tegen Australische prijzen natuurlijk: Zaterdag was mijn laatste echte dag in Australië :( en daar had ik best wel even last van... Het was zo fijn in Australië, ik wilde écht nog niet naar huis! Omdat ik zondag heel lang in het vliegtuig zou moeten zitten, deden we het zaterdag rustig aan. Na nog meer shoppen op The Rocks Market, gingen we met de ferry naar Manly om lekker op het strand te liggen. Het was warm en zonnig en het uitzicht op Sydney vanaf de ferry was fantastisch! Kortom, Sydney maakte het mij zo moeilijk mogelijk om de dag erna echt in het vliegtuig te stappen...

Na deze heerlijke stranddag aten we bij de Wagamama (lekkerrrr) en liepen terug via een prachtig verlicht Darling Harbour, het was zo mooi daar <3! Daarna douchen en zorgen dat al mijn spullen en alle souvenirs die ik de afgelopen maand had verzameld in mijn tas terecht kwamen... en dat lukte! En toen was het tijd om Nicolette gedag te knuffelen (snif), mijn laatste (en eerste) taxirit door Sydney te maken en Australië gedag te zeggen (snif). En ja, dat was best 'even' moeilijk, zeg maar. Ik heb het zo superdefluperfantastisch fijn gehad in Oz!!

Blue Mountains

Mijn laatste stop op deze toffe reis was in Sydney, waar ik bij Nicolette logeerde, gezellig! Nicolette kwam mij van de trein halen op Circular Quay, ook wel: het mooiste station van de wereld! Want: uitzicht op Opera House én Harbour Bridge! Moooooi! Drie en een half jaar geleden was ik daar ook al eens, maar dit moment was weer net zo magisch. De laatste foto op mijn vorige blog is ongeveer 5 minuten na dat moment genomen, vandaar dat ik er zo manisch op sta :) Omdat Nicolette de dag erna ook nog vrij was, hadden we de hele dag de tijd om naar de Blue Mountains te gaan. Die staan al sinds de vorige keer op mijn lijstje, maar toen was het koud en regenachtig. Nu was het zomers en zonnig: prima dus! De trein naar Katoomba deed er 'slechts' 2 uur over, maar daardoor hadden we wel lekker lang de tijd om alle liedjes van de iPod mee te zingen. We wandelden in Katoomba eerst naar het uitzichtpunt van de Three Sisters:

Zoals op de foto te zien was er verder helemaal niemand! :) Vanaf het uitzichtpunt hebben we een uitgezet traject gelopen, maar volgens mij zijn we onderweg een aantal keer gewisseld van traject. Wat niet erg was, want we hebben hele mooie dingen gezien!  

Er waren weer 'steps'. Leuk.  

Ik deed nog even een koala na:  

En ik maakte nog een selfie, om het af te leren: Hier waren een paar maanden geleden bosbranden... en zo ziet dat er nu al weer    uit!

 

Na een schitterende wandeling, met heel veel steile trappetjes en een heleboel mooie uitzichtpunten (die zich soms moeilijk lieten fotograferen, maar die wel voor altijd in mijn hoofd zitten), kwamen we hier:  

Het zou Australië niet zijn als deze Railway niet werd aangekondigd met een heleboel superlatieven. Ik heb na een paar weken Australië inmiddels geleerd dat Australiërs er nogal prat op gaan ergens de grootste of bijzonderste van te hebben. Hier hadden ze dus de steepest Railway :) Het was vooral heel fijn dat we niet al die trappetjes weer omhoog hoefden te lopen en binnen een minuut weer boven stonden. Precies in het restaurant waar we een hele grote muffin konden eten! Daarna liepen we op het ritme van Avicii's 'Hey Brother' weer terug naar het station en waren keurig op tijd voor weer 2 uur terug in de trein! Konden we in Sydney even een berg sushi gaan eten, lekker! (Mijn blog doet een beetje een rare opmaak met tekst en foto's, grrrrr! Ik krijg het niet weg, dus moeten jullie daar maar even omheen lezen :))

Edit: volgens mij inmiddels redelijk leesbaar...