Waarom alleen naar Australië gaan mijn beste idee ooit was

Anderhalve maand geleden, op een zondag in december, schreef ik op deze weblog dat ik naar Australië zou gaan. Vooral het tweede deel van 2013 had in het teken gestaan van plannen en regelen voor deze reis. Ok, naast natuurlijk gewoon werken, dansen en andere gezelligheid :). Niet lang na deze eerste post in december vertrok ik daadwerkelijk naar Australië. Ik had er oprecht enorm veel zin in, maar er zijn, zeker zo vlak voor mijn vertrek, ook echt momenten geweest dat ik dacht 'waar ben ik aan begonnen?' Gelukkig waren dit altijd momenten, meer reken maar dat ik het spannend heb gevonden om écht in mijn eentje op reis te gaan! Niet lang daarna verschenen op deze weblog met enige regelmaat blije berichten met nog blijere foto's: foto's van alle mooie plekken die ik in Australië bezocht en een hoop selfies. Ik vond het leuk 'het thuisfront' op deze manier op de hoogte te houden en vond het een fijn idee dat iedereen hier zo op de hoogte was van alles wat ik uitvrat aan de andere kant van de wereld :). Toch was het ook altijd wel even puzzelen bij het schrijven van blogs: ik had niet overal wifi, ik wilde natuurlijk ook nog andere dingen doen dan blogs typen en uploaden, ik moest vaak kiezen uit veel te veel foto's en de verhalen die ik typte waren maar een fractie van alles wat ik had meegemaakt!

En dat tekent ook wel een beetje hoe mijn trip is geweest: ik heb zo ontzettend veel leuke, mooie, nieuwe, geweldige dingen gezien en gedaan! Natuurlijk had ik van tevoren een uitgebreide planning gemaakt van mijn reis, had ik nagedacht over wat ik wilde zien en doen en had ik hostels en tours geboekt. Ik wíst dat ik niet alleen naar Australië ging omdat het zo'n fijn land is om te zijn, maar ook omdat er zoveel hele verschillende mooie dingen zijn! Ik had een aantal dingen die ik altijd nog eens wilde zien in Australië al een paar jaar op mijn lijstje staan en die dingen heb ik in deze reis allemaal kunnen doen! Toch had ik voordat ik op deze reis vertrok nooit durven dromen dat ik het zo ontzettend gaaf zou gaan hebben als dat ik het heb gehad. Natuurlijk had ik een toffe januari-maand ingepland... maar ik had niet verwacht dat het zó bijzonder zou zijn als dat het is geweest.

Het begon al met alle mooie dingen in Australië. Al tijdens de tour in Tasmanië dacht ik: raken de mooie dingen dan nooit op? Reden we op dag 1 al door schitterende landschappen en deden we een mooie wandeling, de rest van de tour zagen we regenwoud, schitterende stranden, zandduinen en deed ik ook nog eens heel veel enge dingen! En dat allemaal in 1 tour! Ik herinner me dat ik op dag 2 van deze tour bovenin het stapelbed lag op de kamplocatie en nog niet direct kon slapen. Ik was erg moe, maar mijn hoofd had nog even tijd nodig om alles van die eerste 2 dagen tour te bevatten. En tegelijk waren die twee dagen ook al enorm fijn geweest en had ik geen van de dingen die we toen hadden gedaan willen missen. Al deze gave dingen doen in een relatief korte tijd hadden we wel moe gemaakt, maar absoluut niet uitgeput. Ze gaven me juist ook een enorme stoot energie, en het idee van 'écht voelen dat je leeft' en daar op dat moment het maximale uithalen. Het voelde of er een soort stuiterbal in mijn buik zat, die bij elk nieuw of mooi ding weer begon te stuiteren en luikjes in mijn hoofd opentrok die normaal gesloten blijven. En dat gevoel is gebleven, de hele reis. Al mijn manische selfies, mijn tomeloze liedjes-zing energie in de tourbussen en mijn gehuppel door alle mooie plekken door Australië: het was niet alleen maar 'kijk mij eens even hier zijn allemaal', maar het was vooral ook een heel blij gevoel dat in mij zelf zat. Het grappige was dat het er óók was als ik ergens alleen was. Het was niet alleen maar een manier om aan anderen te laten zien hoe leuk ik het vond, het was iets dat er dus was zonder dat daar anderen bij waren. Iets dat écht van mij was. Dat gevoel heeft mij, los van alle fantastische dingen die ik heb gedaan en los van alle lieve mensen die ik heb ontmoet, enorm veel vertrouwen gegeven en heel veel doen groeien. Het gevoel dat ik helemaal zelf deze reis had gepland, zelf naar de andere kant van de wereld kon reizen, zelf dingen kon regelen, zelf tours kon doen, zelf nieuwe vriendschappen kon sluiten en zelf kon gaan doen wat ik leuk vond, zonder een concessie te doen... wow! Vooral het idee dat ik écht kon genieten van de dingen die ik meemaakte, ook als was ik alleen op reis. Van dat gevoel word ik heel gelukkig! Dat gevoel zorgde er al heel snel voor dat ik me niet meer eenzaam heb gevoeld, waar en met wie ik ook was en hoe goed ik iemand wel of niet kende. Nou heb ik me sowieso nooit écht eenzaam gevoeld, al moest ik de eerste dagen in Melbourne wel wennen aan 'alleen' op reis zijn en dus ook echt zelf mogen beslissen hoe ik mijn dagen in zou gaan vullen. Maar toen ik na een paar dagen mensen leerde kennen, liep dat de rest van mijn reis heel soepel. Het is leuk om te zien hoe je met heel verschillende mensen toch snel op een zelfde soort golflengte zit, omdat je net als deze mensen ook op reis bent door het geweldige Australië. Je maakt veel dezelfde dingen mee en zit in dezelfde 'reis-vibe'. Grappig dat je daardoor met mensen die je nog maar een paar dagen kent over van alles kunt praten en het meteen samen gezellig kunt hebben!

Tuurlijk heb ik ook wel k*t-momenten gehad de afgelopen maand: dat ik even niet stuiterde omdat ik me niet lekker voelde of even een uit de hand gelopen ochtendhumeurtje had. Maar, eerlijk waar, deze momenten waren zeldzaam. Ik denk dat ik ze op de vingers van 1 hand kan tellen en dan misschien nog wel wat vingers overhoud ook. En dan nog: ik was in Australië! Ik had zomaar een maand bonus-zomer met fantastisch mooi weer, gave dingen en geweldig reisgezelschap. Dan kón ik ook gewoon niet lang grumpy blijven...

Waar ik het meest grumpy van werd was mijn terugkomst in Nederland. Op het vliegveld in Sydney heb ik al mening 'traantje weggepinkt' (understatement) omdat ik weer naar huis moest maar écht nog niet wilde. Ook terug in Nederland moet ik weer erg wennen. Het is zo gek om te beseffen dat ik niet meer in Australië ben en 'ineens' van die fantastische januarimaand weer in een gewone februarimaand in een Nederlandse winter ben terecht gekomen. En dat zal nog best even tijd nodig hebben, denk ik zo. Ik vind het leuk om iedereen weer te zien en mijn verhalen te vertellen (hoewel de meesten dankzij deze blog al goed op de hoogte zijn :)), tegelijk is dat ook lastig. Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe deze reis écht voor mij is geweest, hoeveel ik er ook over zeg. Ik zou haast zeggen: dat begrijp je alleen als je het zelf hebt meegemaakt. Maar omdat ik van zulke uitspraken altijd een beetje jeuk krijg, zeg ik het maar niet te hard...

Het moge duidelijk zijn, na al mijn verhalen, foto's en manische updates dat ik het écht écht écht heel fijn heb gehad in Australië! Mijn reis heeft heel veel herinneringen opgeleverd die ik de rest van mijn leven meeneem en waar ik nog vaak met een grote glimlach aan terug zal denken. Om nog maar niet te spreken over die honderden foto's, alle nieuwe facebookvrienden en mensen over de hele wereld waar ik nog dagelijks mee app. En het zal jullie vast niet verbazen dat er alweer een volgende Oz-trip in de planning zit... Ik dacht zelf aan zomer 2015... Ik houd jullie op de hoogte!